city-tour

Deze stad stikt van de kerken En de een met nog meer goud beschilderd dan de andere, wel zijn zij bekleed met prachtige blauwe tegels aan de buitenkant.

Als ik ergens een kerk bezoek, steek ik altijd eeen kaarsje aan.
Maar hier staat een bak met electrische lichtjes en als je een dubbeltje in de gleuf doet, gaat er een lichtje aan.
Waar is de romantiek gebleven?

In de avonduren eten wij onze gegrilde sardine,s het liefst in een restaurantje bij de rivier de douro.
Op zaterdag was er muziek. Twee man een een fado zangeres, met liederen die sneden door de ziel.

Op zondag nog meer muziek. Er is een festival in een groot park, met theater, acrobatiek dans en muziek.
We slenteren van het een naar het andere culturele gebeuren en komen goed aan ons trekken op dit gebied.

Aan het eind van de dag, stappen wij weer op de stadsbus En vallen uitgevloerd op ons bed in ons prima hostal.
Tons

duiven en tegels

Net als Amsterdam, heeft Porto zijn duiven.
Ze zittten overal en proberen hun kostje bij elkaar te stelen, op de terrassen en pleinen.

Als wij een koffie met bladerdeeggebak bestellen, worden we belaagd door deze gevleugelde jongens of meisjes.
Wat die lekkere pattiserie betreft, dit wordt alom gegeten, s,ochtends, s,middags en misschien ook s,avonds, ik weet het niet. Maar ik zie ze de hele dag, deze lekkernij eten en ben jaloers op het gemak waarmee ze dit tot zich nemen.

Natuurlijk weet ik dat Portugal het land van de tegels is, maar dat alle huizen en met name oude gebouwen, helemaal bestaan uit tableau,s, heb ik nooit tot me door laten dringen.

Het is echt   waar,  In de hal van het stationsgebouw zien we de meest mooie tableau,s.
En overal op de huizen en winkels zie je de gevels bekleed met, taferelen uit oorlogen of religieuse afbeeldingen.

 En....ik eindig met een beeld van de Rivier de Douro, waar de vaten voor de port, na transport, liggen te wachten Tons

porto

Na een wat wiebelige reis en bonkige landing hebben we snel de metro opgezocht, die  hypermodern door en onder de stad loopt.

Het zoeken naar het geboekte hotel, was een hele wandeling, maar we moeten nog even vertrouwd raken, met de straten en de vervoersmogelijkheden. Het is genieten van de vrolijke, drukpratende mensen, die heel welwillend zijn.

Ook hier spreken de jongeren engels en de ouderen uitsluitend Portugees, maar we leren al snel wat woorden, zoals oubriagado en bondia.
Overal langs de straat zijn een soortement winkeltjes waar je kunt koffiedrinken, eten en een klein booschapje doen.

Het is een prachtige oude stad met veel historische gebouwen.
In de oude binnenstad, klimmen we constant door de smalle steegjes om daarna bij de Douro te komen waar de porthuizen zijn.

Uiteraard b ezoeken wij z1,on ,,huis,,

En proeven er ook van hun verrukkelijke port!

Maar na een hele dag klimmen en afdalen zijn we toch weer toe aan een maaltijd.

Dit kunnen we krijgen in een piepklein eethuisje en we vinden de keuze tussen, gegrilde truta en lulas wat moeilijk.

Tons

Paardekracht

Het lijkt een foto van 50 jaar geleden, maar het bestaat nog echt.
De biologische tuinder uit het dorp, heeft bij de buren een veldje aardappelen gepoot.
Om deze piepers aan te aarden, gebruikt hij een ploeg met daarvoor een Bretons paard

Het meeste werk doen zij met z`n tweeen.
De voorste man bestuurt het paard en de achterste de ploeg.
Het is de kunst om tussen de planten door te lopen.
Maar dit brave paard, doet dat heel keurig en precies.
Tons

Slangen-liefde

Het is goed, dat ik een buurman heb, met veel geduld en een goede camera.
Want ikzelf had nooit deze mooie spots kunnen maken.
Hier is de toornslang in de tuin en zo te zien, heeft hij net een hapje verschalkt, je kunt het nog duidelijk zien zitten.

Maar kijk, hij krijgt gezelschap.

Zo te zien vinden zij elkaar wel leuk!
Het is wel een hartstochtelijke kus.
Maar ja als je geen handen en voeten hebt, moet je wel wat anders verzinnen om elkaar eens effe lekker vast te pakken.
Een bizonder moment, gefotografeerd door Hans.

Het is goed kersen eten bij de buren

Het heeft geholpen, de vogelverschrikker die ik bij de kersen gezet heb. Ze worden niet masaal opgesnoept.
Ja en waar maak ik me druk om, want ze zijn van de boer die zijn koeien hiernaast heeft lopen.
Maar, ik ben wel de grootste consument en het duurt nog jaren, voordat onze boom ook zo groot is.

De kwaliteit is wel toppie dit jaar en de kwantiteit niet minder.
Tja, wat ga ik nu eens doen met al deze rode lekkertjes.
Ik loop al de hele dag te proeven en de pitten uit te spugen/
Morgen ga ik een gerecht van de streek maken  ,,Clafoutis,, dit hoort wel met zwarte kersen, maar ik ga het toch proberen!
Tons

De das

Al jaren ben ik dol op dassen. Geen strop of gebreide, maar die prachtige grote beesten met een witte streep over hun kop. Maar sinds een paar weken, ga ik ze toch effe anders bekijken.
Om in de tuin te komen, graven ze gangen onder het gaas en de poortdeur.

Dan gaan ze in de tuin zitten kakken en dit is niet mis. Een grote kerel zou er trots op zijn.
Maar deze vredelievende beesten doen dit niet thuis in hun dassenburcht. Nee zo zijn zij niet opgevoed. Buiten de deur heeft moeder hen geleerd. En omdat hun burcht niet ver van ons verwijderd is, gebeurt dit dus op ons terrein.

Omdat zij honger hebben gekregen van al dit gedoe, gaan zij op zoek naar een lekker hapje.
En onder ons mooie gelijke gazonnetje zitten engerlingen in de grond. En dit is nu net het hapje dat zij heerlijk vinden. Met hun scherpe lange nagels slaan zij gaten in het gazon, om die dikke vette maden op te graven.
Omdat dit allemaal in de nacht gebeurt, kan ik deze lieverds niet op de foto nemen.
Maar wel hun bewijzen en dat ik hier niet zo blij mee ben, dat snap je wel.
Toch vind ik het geweldige beesten.
Tons