Kerkje

Zondagochtend ging ik eens kijken of er een mis was in het Katholieke kerkje, wat verleden jaar gebouwd is in het Hmongdorp. Omdat de deuren openstonden, kon ik zien dat er mensen binnen waren. Wat aarzelend ging ik naar de deur toe. Men reageerde spontaan. Er werd gewenkt, dat ik binnen moest komen en iemand pakte een plastic stoeltje voor mij. Toen ik ging zitten, werd er luidruchtig geaplaudiseerd. Daar krijg je toch spontaan een rood hoofd van! Ik had het hart niet om er weer uit te lopen, dus besloot te blijven. De kerk was leeg op een schoolbord na, daar stond een mevrouw naast die iets vertelde (een preek misschien?). Hierna kwamen er stuk voor stuk mensen naar voren die iets te zeggen hadden. Aan hun ogen en gebaren te zien, waren het spirituele belevenissen. Ook hier werd voor geklapt. Toen kwam er een jonge vrouw met gitaar, zij speelde en zong en iedereen zong en klapte in de handen. Het klonk goed.
Ik had de tijd om. om mij heen te kijken. Een oudere dame zat te borduren, een oudere heer, liep geregeld naar buiten om te roken. Een stuk of wat kinderen liepen in hun blote kontje door de kerk, al met al was het een gezellige boel. Toen de zak met een stok eraan langskwam, was ik toch blij dat ik m`n portmoneetje bij me had en daarna kon ik met goed fatsoen de kerk uitgaan. Ook dit ging weer gepaard met applaus.
Het is een bijzondere ervaring, dat bij een volk wat voornamelijk uit animisten bestaat, het Katholieke geloof er toch ingebracht is. Volgens mij het werk van Missionarissen.
Tons