Hoera!

Het heeft geholpen.
Nooit geweten, dat ons Frans zo goed is, dat de Dokter er voor zwicht.
Eigenlijk had Tokke tot 5 april daar moeten zijn, maar voor de onzin die hij waarschijnlijk uitgekraamd heeft, had de Doc. geen verweer en besloot toch maar zijn ontslag op zaterdag te zetten. Hoera !
Want hij werd er nu echt niet beter op, zeker somberder.
Ik ben nog wel met het hoofd gaan praten en zij zorgt ervoor dat alles in orde is op Zaterdag 13.00 uur en dan: ADIEU, Montfaucon!!!!!!!!

Niet aan de Paasdis

Toch nog maar weer een berichtje.
En een teleurstellende nogwel.
De dokter kwam gisteren melden, dat het volgende week wordt, voordat Tokke naar huis mag. En niet voor de Paasdagen. AU! Dat doet zeer en hij had zich er zo op verheugd, zeker na een dagje thuis te zijn geweest.
Wat hiervan de oorzaak is, weet ik niet. Straks ga ik heen en probeer de boosdoener te spreken te krijgen.
Wordt vervolgtttttttttttttttttt!
Tons

24 uur thuis!

Het bevalt goed, om weer in de eigen stoel te zitten, voor de kachel en T.V.
Het had nog even voeten in de aarde om weg te komen, want de verpleging had hier geen orders voor gekregen. Maar er werd een dokter opgebeld en die kwam om zijn handtekening te zetten onder een formulier, over aansprakelijkheid en zo.
Eruit, eruit, al is het maar voor even.
Tokke is doodmoe van de therapie die ochtend, maar het ritje in de auto doet hem goed en als we thuiskomen en de hond en kat zijn begroet, gaat het al beter.
Na deze feestdag is er nog een week revalidatie in Montfaucon en dan voorgoed naar huis.
Dan komt er een eind aan 8 lange weken.
Ook begint dan de genezing wat best langzaam zal gaan. Maar we gaan het goede buitenweer tegemoet en misschien gaat het allemaal sneller dan je denkt.
Ik wil wel bij deze stoppen met de blog, want er is niet meer zo veel te melden, gelukkig.
Dank aan allen die zo trouw mijn verhaaltjes gelezen hebben en voor de vele reaktie`s, kaarten , mails en telefoontjes.
Hierbij laat ik het voor het moment en ik kom vast wel weer terug met de blog, voor gezellige of onzinnige praatjes.
Dikke kus, Tons

Weekend naar huis

Nou ja, een weekend is wat overdreven, maar.....zaterdag na de lunch mag ik hem ophalen en zondagmiddag moet hij weer teruggebracht worden.
Een hele belevenis, maar wel iets om naar uit te kijken.
Dat doet deze jongedame hierboven ook.
Het gaat iedere dag vooruit. De therapie is uitgebreidt met gymnastiek en dit is erg moeilijk, vooral het staan op een been wil maar niet lukken.
Het begint nu echt voorjaar te worden en als ik met Rennie en Cornelia op bezoek ben, zitten we heerlijk buiten in het zonnetje.
Het is hartverwarmend om iedere dag de kaarten uit de enveloppen te halen. Zoveel lieve groeten, wensen en tekeningen van de kleinkinderen. Daar staan zij in de kliniek van te kijken. Dit is vast geen goede gewoonte in Frankrijk. Nu, bij ons wel, dit is duidelijk!

vervolg

We gaan even verder waar het net verkeerd gegaan is:

Goed, de patient moet nog wennen aan al die therapie en is daar behoorlijk uitgevloerd van. Maar het bevorderdt de genezing, dus in de middag wordt er weer gefietst en als ik later bel, is het allemaal prima gegaan.
Voor de rest is er niets spannends te melden , er gebeurt namelijk niet zo veel.
Gisteren is Jaap op bezoek geweest en vandaag komt Barthold.
En zo gaan de dagen toch zomaar voorbij.

De zevende week is ingegaan

Voor ons is zes weken een hele poos, maar voor de patient is het heuuuuuuuuul lang.
Deze foto heeft nergens wat mee te maken, nou ja nergens, het is natuurlijk een hele mooie, nog niet gerestaureerde broodoven. Hij staat zo lief tegen dit huis aangeleund, met zijn mosgroene muts. Die verdient een plaatje.
De rit naar ,,Montfaucon,, neem ik iedere keer anders en wat de afstand en snelheid betreft, maakt het allemaal niet zoveel uit. Ik rij er vijf kwartier over en dan sta ik ook in het gebouw. De route over Gramat, is het mooiste en die ga ik in de toekomst meer doen.
Langs de A20 is misschien het snelst, maar dan moet ik iedere keer tol betalen.

 Ik tref de patient in uitgebluste stemming aan. Hij heeft zels geen trek in het eten wat al op ons staat te wachten

Het gaat goed

Zoals het er nu uitziet, gaat het gewoon goed.
Iedere dag een stapje vooruit, het vervelende is dat hij nog twee weken daar moet blijven om te revalideren. Nu ja, vervelend in de zin dat hij al 6 weken achter de rug heeft en het spuugzat is.
We weten beide dat het het beste is voor de genezing.
Het fijne is, dat er nu geregeld iemand op bezoek komt, buiten mij om.
Even een ander praatje, even een grap of het voetbalnieuws. Dan gaat de dag wat sneller.
Gisteren (zondag) is het een dooie boel. Er is een gedeelte naar huis voor het weekend en er is geen therapie of onderzoek.
Wel mogen wij in de eetzaal eten en niet op de kamer, ook weer even wat anders.
En op Zondag een slagroomsoes als desert. Het is geweldig.
Gerard en Gertrude komen op de terugweg uit Spanje, als verrassing even langs en hebben ook de verse praat erin.
Zelfs buiten begint het een beetje naar voorjaar te ruiken, hoewel het erg buiig is
Alles werkt mee, Tons

Op de fiets

Dacht Roelof met sneller te gaan fietsen, eerder naar huis te mogen, liep het toch anders af.Zijn hart begon te fladderen, hij moest onmiddelijk stoppen en werd naar zijn kamer teruggebracht, waar net Marijke en Leo op bezoek kwamen.
Een pilletje voor zus en een pilletje voor zo, moeten de boel weer rustig maken. Ook krijgt hij weer een monitor om de nek gehangen voor permanente bewaking. Maar de volgende ochtend is alles weer normaal en mag hij weer een het programma deel nemen. Wel met extra controles.
En als ik aan het eind van de ochtend het dorpje binnenrijd, zie ik een groepje lopen onder toezicht van de phisiotherapeut. Monsieur De Boer steekt er met kop en schouders bovenuit, maar loopt wel achteraan. Het gebeuren heeft wel indruk gemaakt.
Het is nog steeds snijdend koud in de ochtend, maar het zonnetje zet toch al vele voorjaarsbloemen in de bloei en het begint er toch vrolijk uit te zien in de natuur.

Therapie

Het gewone leven heeft een aanvang genomen.

Het is gewoon Werkersdag.

Nou ja, het zijn geen daguren maar dagkwartieren en dit is lang genoeg.

Het tehuis heeft erg veel weg van een , ziekenhuis, al is de kamer lichter en gerieflijker dan in Limoges. Maar je bent toch helemaal op jezelf aangewezen en het is goed dat er wat gesleuteld wordt aan de conditie, dan heeft hij nog wat te doen om de tijd te doden.

Ja.....en dit is? In de ochtend , op de hometrainer met een cardiogram erbij. Dan even uitrusten en vandaag lunch met mij. Om twee uur weer een cardio met stokjes zwaaien en met een bal spelen en een stappenteller en de bekende cardio.

Nu dit is het wel z`on beetje. Maar het gaat toch langzaamaan beter en dit is e toch fantastisch!

Vergat ik nog te zeggen dat:

De Boer Roelof

op. chambre 111 ligt

A demain. Tons

ieuw onderkomen

Centre Medical

La Rosaraie

3, Place de la Mairie 

46240 Montfaucon

Nu dit is dan het nieuwe onderkomen. 

Tokke ging met een ambulancetaxi vanuit Limoges hiernaar toe. Terwijl ik met Peter wat later van huis ging en iets eerder aankwamen.

Tok was erg vermoeid van de reis en zag er wit en beroerd uit, maar werd na de intake meteen naar zijn kamer gebracht. Klein maar helder en licht en een goeie T.V. Ook altijd erg belangrijk als je veel vrije tijd hebt.

Er werd een persoonlijke dokter en verpleegster voorgesteld en er waren weer wat vragen te beantwoorden enik kon zijn kamertje inrichten.

Het dienblad met eten kwam en was niet zoutloos, eindelijk weer een beetje smaak aan het geheel, maar de patient had weinig trek en wilde graag in bed gaan liggen. voor ons het sein om af te blazen.

Gisteravond hoorde ik nadat ik zijn nieuwe nummer(0033) 565241109

had gebeld, dat er in de middag weer een hartfilmpje en een echo zijn gemaakt.

De dokter besliste dat er weer zoutloos gegeten gaat worden na de onderzoeken. Jammer.

De eerste drie dagen wordt er geen therapie gedaan, dus donderdag wordt er begonnen.

Er wordt een persoonlijk programma gemaakt en opgehangen in zijn kamer. aan de hand daarvan kan de bezoekregeling aangepast worden.

Ook kan ik samen met hem eten tussen de middag of avond, dit moet ik twee dagen van te voren melden, wat ik meteen doe.

Dus woensdag ga ik samen met hem dineren .

Tons

Laatste dag

Het is een zwoele sombere dag, als ik voor de laatste keer naar Limoges naar het ziekenhuis tuf. Nou ja je weet nooit, het zal wel niet de laatste keer zijn, maar wel voor deze hartoperatie.
De patient ligt aangekleed op bed, weer eens wat anders dan een pyama of operatiehemd.
Maar was het gisteren al niet zo toppie, vandaag een ietsje beter, maar toch niet holadieee.
Het ging misschien toch allemaal wat snel, met de man.
Nu ja, er is voetbal op t.v. en dit gaat liggend ook prima. Ik heb een Volkskrant meegenomen en die ga ik zelf maar lezen.
Hij wordt het daar spuugzat, de rommelige kleine kamer, de onozele buurman en het zout en vetloze eten. En ik kan het alleen maar beamen.
Morgen naar , La Roseraie in Montfaucon. Daar wordt therapie gedaan en gebeurt er de hele dag wat. Prima om naar uit te kijken.
Tons

Lang zal hij leven!!!!

Zo te zien op het ogenblik, gaat dit echt gebeuren. Hij gaat als een sneltrein vooruit.
En is niet makkelijk te remmen. Maar de medici is erg tevreden en ook een beetje verbluft.
Nu merken wij ook om ons heen, dat Franse mensen veel sneller een pijntje voelen en met name de mannen. Nu, dit heb ik toch voorzichtig uit proberen te leggen, vindt je ook niet?
Maar de patient is jarig in het ziekenhuis en geen prettige plaats om een feestje te vieren.
Jaap gaat deze dag met me mee en heeft gebak gekocht onderweg. We zijn vroeg op pad gegaan en het feestvarken is aan de wandel en moet opgezocht worden.
Voor het verplegend personeel, heb ik ook taartjes meegebracht en ik weet dat dit niet ,,Frans,, is maar men vindt het heerlijk.
En als s`Middags ook nog de Familie Massizzo arriveert, wordt het toch een feestelijke dag.
Het aftellen is begonnen en nog maar drie nachtjes slapen, om naar zijn nieuwe onderkomen te gaan.
Er zijn heel veel felecitatiekaarten gekomen en de telefoon gaat ook geregeld.Dus zit de jarige glunderend in zijn bed en kunnen wij met een gerust hart huiswaarts gaan.
Tons

stilleven op de gang

Dagje vrij

Voor de eerste keer in deze , drie en een halve week niet naar het Hospitaal. Helemaal vreemd. Niet de nette kleren aan en alles gehaast doen, maar gewoon, overal de tijd voor nemen, lekker.
Voor de telefoon krijg ik alle informatie van Tokke. Hij heeft alleen een paar passen in de gang gezet, met goed resultaat. DE hechtingen in zijn arm zijn eruit gehaald en hij krijgt voor het eerst weer eens wat suiker in de yoghurt. Iedere dag een stukje beter. De arts heeft het zelfs over eerder naar de revalidatie te verhuizen. Dit moet dan morgen gebeuren en ik had nog wel z`on leuk verjaardagsfeestje in het hoofd. Laten we eerst de ochtend maar eens afwachten, want dan moeten er toch plannen gemaakt zijn. En misschien kan ik dan wel naar dat huis toe rijden met een taartje. Het scheelt zomaar een uur korter rijden.
Het adres van dit , Maison de reducation, heb ik nog niet maar het heet ,,Roseraie,, en het is in Montfaucon in de Lot.
Als ik meer weet, laat ik het direkt weten, want hij kijkt iedere dag uit naar de kaarten en de mailtjes die er gestuurd worden.
Ga zo door! hij is er heel blij mee.
Tons

Pilou, vlak voor mijn vertrek naar Limoges

Gewone doen

Het wordt bijna een sleur, alle gedoe in het ziekenhuis. Naast de gewone dingen als wassen, in de stoel gaan zitten, komen er weer allerlei onderzoekjes bij. Een hartfilmpie, een runtgenfoto, wat hier een ,,radio,, heet en ook nog een scan. Iedere dag wat maar het vult het programma wel.
Toen ik wat vroeger dan anders kwam, werd ik meteen ingeschakeld om met de patient te gaan wandelen. en jawel hoor stapje voor stapje, schuifelend door de gang. zich wel vasthoudend aan de leuning langs de wand en aan mijn arm (ik kan me niet herinneren, dat wij zo innig gelopen hebben) hebben we een klein stukje afgelegd. Daarna was hij helemaal buiten adem en viel snel in slaap, maar hij had het geflikt.
Zo gaat het alle dagen vooruit.
In de namiddag stap ik in de auto en rijd naar Huis. Heerlijk om weer thuis te zijn, eigen stoel, eigen bed en eigen w.c. Meer heeft een mens niet nodig.
Het is flink koud in huis, ook de vloerverwarming, die ik laag had gezet doet het niet. Maar de buurman komt en zegt dat we de hele dag al zonder stroom zitten.
Onze kat Pilou is uitzinnig van vreugde en ik kan nauwelijks de auto leeghalen want hij klimt in mn benen.
Tons

Deze boom voor het ziekenhuis, is als Roelof de Boer, zet de schaar erin en hij komt weer helemaal nieuw terug!

Even uit de lucht

ag het hele Orange netwerk hier op z`n oor. Dat kunnen die Fransosen nu niet maken hoor. Straks maar effe naar Hollande mailen, dat is niet voor niks een vroegere buurman.
Maar het gaat gestaag vooruit, al vond hij dat het niet z`on goeie dag was als de dag ervoor, maar hij is nog wel wat in de war en is de dagen van de operatie en vlak daarna helemaal kwijt. Maar als ik naar zijn buurman kijk, is hij hem sprongen vooruit. Die slaat nog steeds wartaal uit en gaat tekeer tegen de verpleegsters. En dit zijn stuk voor stuk schatjes.
De pleisters gaan van de wonden af en er komen mooie ritsluitingen voor in de plaats, in de borst 45 en in het been 47 krammen. Het ziet er netjes uit, beter dan de arm die week ervoor, die is na die bloedingen bij elkaar genaaid als een rollade.
De Physiotherapeute (alweer z`on schatje) komt iedere dag op de buik duwen om het slijm omhoog te werken, anders hoest hij teveel en dit doet pijn.
Beneden haal ik een Magnum en die wordt lekker opgepeuzeld, ook een goed teken, want de trek was helemaal weg. Zijn buik ook, ja ik krijg straks een slanke man om me heen.
Na het bezoek ga ik nog even naar een expositie, want het is tenslotte m`n kreadag en ik kan naturlijk niet zonder kunst op maandag.
Deze expo is gewijdt aan ,,Suzanne Lalique-Haviland,, en wat deze vrouw (1892-1918) allemaal gemaakt heeft, ongelooflijk. Olieschilderijen, kleding ontworpen voor beroemde opera`s, ontwerpen voor grote vazen, ontwerpen voor porcelein, meest voor hotels en Limoges. Een hele pulmann trein en stoffen. Prachtig!
Nu pak ik de boel in, maak m`n appartement schoon, betaal, ga nog een paar uur bij `mn geliefde zitten en rijd daarna naar huis

Lente oftewel Printemps

Verrrassing!!!!

Ineens mag Tokke van de alarmcentrale af en wordt hij teruggebracht naar de hartbewaking. De meeste stekkers kunnen los, op de zuurstof, de monitor en een infuus na. Het fijnste was het ontkoppelen van de drain.
En daar zit de man, pontificaal in een echt bed, de telefoon weer naast hem en ik ga gauw weer een t.v. abbonement halen, want er is vanmiddag sport. Het is wel geen ajax of schaatsen, maar toch? Paris, st Germain of iets erg Frans. Maakt niet uit.
Men is uiterrrrmate tevreden en hij laat weer een ieder versteld staan, van zijn snelle genezing.
De lente komt er aan, de kraanvogels vliegen over, de narcissen tjoepen uit de grond.
En ik ga m`n verblijf op zeggen voor over twee dagen, want ik ben er meer dan zat van, ik wil naar huis en rijd wel om de dag naar Limoges.
Dikke zoenen voor een ieder!!!!!
Tons

Dag drie

Vanochtend, toen ik belde met de patient, was hij al wat in mineur. Het was allemaal niet leuk meer. Dit klinkt niet goed was mijn reactie. Maar ik was al een beetje voorbereid, hartpatienten zijn na de operatie nog een beetje afwezig.
Nu hij wasw vanmiddag danig obstinaat, dit valt niet mee met al die troep aan je lijf, want hij kan zich echt niet bewegen. Hij was boos op sommige zusters, die hem geen pijnstillers gaven en de rest was ook niet goed. Ik hoefde ook niet zoveel meer te komen (een keer even op een dag) en hij kreeg ook bijna niets te eten.
Ik heb hem proberen te kalmeren en de dokter die bij de operatie aanwezig was, is erg tevreden. Hij vond het een serieuze operatie en het gaat best goed.
Maar mijn conclusie is: hij leeft, hij drinkt, volgens hem te kort, en hij eet, krijgt niet veel.
Het gaat wel vooruit met ons Tokje.

Omdat ik maar een uurtje op bezoek mag komenb, vul ik m`n tijd ,,cultureel,, in
In de ochtend een bezoekje aan het Museum ,,des baux arts,, en in de middag naar de cathedraal van Sint Etienne          . Allebei de moeite waard. Ik probeer nog wat kiekjes te laten zien. Maar dit is aldoor een heel gedoe.
Tot morgen, Tons

even wat kiekjes van de oude binnenstad van Limoges

Op, ,Visite,,

Om vijf voor half drie stond ik voor de deur van de ,,Secteur Hautement Specialise,, maar ik mocht er niet in. Om drie uur terugkomen. Ik lachte nog lief tegen de schat, maar zij smolt niet.
Wederom voor de deur om drie uur nu en ja hoor na eerst de telefoon gebruikt te hebben kwam er een verpleegster om mij te halen. wel eerst de bovenkleding uit en een groot wit gewaad aan, ook witte stoffen slofjes aan de voeten en de handen gedesinfecteerd. En daar zat, lag, Tokke in een soortement bed met heeeeeel veel apparatuur om hem heen.
Maar, hij begon te praten, het klonk wel verward en zijn ogen stonden wild, maar hij is er weer. Hij denkt dat hij vanochtend geholpen is en om tien uur weer klaar was. Hij is de 24 uur ervoor kwijt. Misschien niet eens zo verkeerd.
Hij heeft een beetje pijn met bewegen in de ribben en voor de rest gaat het wel.
Maar als je ziet wat er een machine`s aan zijn lijf hangen, wordt hij nog aardig gedrogeerd.
Een uur is genoeg voor hem en meer mag ook niet. Er is geregeld een zuster die de boel controleerd, zij zegt wel dat als ik hem vanavond wil spreken, zij de telefoon bij zijn oor houdt. Ze zijn allemaal even lief en behulpzaam.
Na dit bevredigend bezoek ga ik even de oude stad in en drink op een terasje een potje thee. (valt mee he) Ook slenter ik effe door de straatjes met hele mooie winkeltjes en beloof mezelf om nog weer eens terug te komen, in andere tijden.
Straks ga ik weer effe bellen en hem een kalme nacht wensen.
Tot morgen, Tons

Franser kan niet, zelfs het tafelkleedje doet mee.

Maar wel erg lekker, zoet en vet!